ΛΥΜΕΝΑ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΠΟΙΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΔΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ

Πρακτική άσκηση:	Συνοπτική απάντηση:
Ο Α πυροβολεί στο κεφάλι τον Β και τον σκοτώνει. Είναι άδικη η πράξη του Α;	Έχουμε αρχικά άδικη πράξη καθώς η εγκληματική συμπεριφορά του Α πληροί την ειδική υπόσταση του άρθ. 299 παρ. 1 ΠΚ => «όποιος... σκότωσε άλλον». Από τα πραγματικά περιστατικά δεν συντρέχει κάποιος λόγος άρσης του αδίκου επομένως η πράξη του Α είναι και τελειωτικά άδικη.
Ο Β μπαίνει κρυφά στο σπίτι του Α για να τον κλέψει, ο Α ξυπνά και ο Β του επιτίθεται. Πάνω στην πάλη τους, ο Α καταφέρνει να χτυπήσει θανάσιμα τον Β με ένα μαχαίρι. Είναι άδικη η πράξη του Α;	Έχουμε αρχικά άδικη πράξη καθώς η εγκληματική συμπεριφορά του Α πληροί την ειδική υπόσταση του άρθ. 299 παρ. 1 ΠΚ => «όποιος ... σκότωσε άλλον». ΟΜΩΣ, μια πράξη δεν είναι τελειωτικά άδικη εφόσον συντρέχουν οι προϋποθέσεις της κατάστασης της άμυνας του άρθ. 22 ΠΚ. Ειδικότερα, υπάρχει επίθεση του Β (=ανθρώπινη συμπεριφορά) που πλήττει έννομα αγαθά του Α (=υγεία, χρήματα, αντικείμενα αξίας), είναι άδικη επίθεση (=στοιχειοθετείται το έγκλημα της κλοπής του άρθ. 372 ΠΚ και της διατάραξης της οικιακής ειρήνης του άρθ. 334 ΠΚ), είναι παρούσα επίθεση (=η επίθεση έχει αρχίσει και δεν έχει τελειώσει αφού ο Β εξακολουθεί και βρίσκεται στο σπίτι του Α). Συνεπώς, το αξιόποινο της συμπεριφοράς του Α απαλείφεται με το άρθ. 22 ΠΚ περί κατάστασης άμυνας και επομένως δεν τιμωρείται.
Ο Α βλέπει να βγαίνει καπνός από το σπίτι του γείτονά του Β, που απουσιάζει για ψώνια. Έτσι, σπάει την πόρτα του Β για να σβήσει τη φωτιά και σώζει την ανήμπορη πεθερά του Β. Είναι άδικη η πράξη του Α;	Έχουμε αρχικά άδικη πράξη καθώς η εγκληματική συμπεριφορά του Α πληροί την ειδική υπόσταση των άρθρων 381 ΠΚ περί φθορά ξένης ιδιοκτησίας και 334 ΠΚ περί διατάραξης οικιακής ειρήνης. Όμως, η πράξη του Α δεν είναι τελειωτικά άδικη πράξη εφόσον συντρέχουν όλες οι προϋποθέσεις του άρθ. 25 ΠΚ περί κατάστασης ανάγκης που αποκλείει τον άδικο χαρακτήρα της. Ειδικότερα: έχουμε κίνδυνο (=καπνός που βγαίνει από το σπίτι του Β), παρών (=συμβαίνει τώρα), άλλως αναπότρεπτος κίνδυνος (=δεν είναι ο Β εκεί), χωρίς υπαιτιότητα του δράστη (=ο καπνός δεν είναι αποτέλεσμα συμπεριφοράς του Α), το έννομο αγαθό (=ιδιοκτησία) είναι οποιουδήποτε (=γείτονα) και είναι σημαντικά κατώτερο από αυτό που πλήττεται (=υγεία > πόρτα). Επομένως, η εγκληματική συμπεριφορά του Α είναι καταρχήν άδικη αλλά αίρεται ο άδικος χαρακτήρας της λόγω κατάστασης ανάγκης του άρθ. 25 ΠΚ.
Ο Β μπαίνει στο σπίτι του Α για να τον κλέψει. Ο Α ξυπνά και τον κυνηγά με την καραμπίνα του. Ο Β τρέχει για να γλιτώσει αλλά ο Α τον προλαβαίνει στη γωνία του δρόμου και τον τραυματίζει θανάσιμα. Είναι άδικη η πράξη του Α;	Έχουμε αρχικά άδικη πράξη καθώς η εγκληματική συμπεριφορά του Α πληροί την ειδική υπόσταση του άρθ. 299 παρ. 1 ΠΚ => «όποιος ... σκότωσε άλλον».   Ερευνώντας αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις του άρθ. 22 ΠΚ περί κατάστασης άμυνας, διαπιστώνουμε ότι υπάρχει καταρχήν άμυνα (=επίθεση του Β που προσβάλλει έννομα αγαθά του Α), όμως επειδή ο Β τράπηκε σε φυγή, τα έννομα αγαθά έχουν ειρηνεύσει και συνεπώς δεν έχουμε αμυντική συμπεριφορά του Α. Έτσι, συντρέχουν οι προϋποθέσεις της υπέρβασης  της άμυνας (άρθ. 23 εδ. α ΠΚ) η οποία τιμωρείται από το νόμο.