Έννοια της ακυρότητας
Η δικαιοπραξία ως πράξη που θέτει ένα ατομικό και συγκεκριμένο κανόνα δικαίου μέσω μίας ή περισσοτέρων δηλώσεων βουλήσεως, προκειμένου να είναι υποστατή, θα πρέπει να συντρέχουν σε αυτή όλα τα ουσιώδη στοιχεία που θέτει ο νόμος ώστε να είναι νομικά υπαρκτή και ισχυρή. Άρα μια άκυρη δικαιοπραξία είναι μία υπόστατη δικαιοπραξία ανίσχυρη και ανενεργός. Στην άκυρη δικαιοπραξία δεν συντρέχει όρος του κύρους και μάλιστα, τέτοιος η συνδρομή του οποίου είναι απαραίτητη για το κύρος και άρα την ενέργεια της δικαιοπραξίας. Κατά την ΑΚ 180 "Η άκυρη δικαιοπραξία θεωρείται σαν να μην έγινε". Όπως η ανυπόστατη έτσι και η άκυρη δικαιοπραξία αν και υποστατή δεν παράγει έννομες συνέπειες δικαιοπρακτικές. Προέρχεται αυτόματα εκ του νόμου χωρίς να απαιτείται καμία ενέργεια των μερών ή του δικαστηρίου η ακυρότητα και δύναται μόνο η έγερση αναγνωριστικής αγωγής του Κωδ Πολ Δικ 70 και όχι και η αγωγή για κήρυξη της ακυρότητας.
Λόγοι ακυρότητας
Οι λόγοι της ακυρότητας είναι πολλοί και ανάγονται σε ελλείψεις όρων του κύρους της δικαιοπραξίας. Τέτοιοι είναι πχ η ανικανότητα για δικαιοπραξία (ΑΚ 128 επ.), τα ελαττώματα της δήλωσης βουλήσεως (εικονικότητα ΑΚ 138, αστεϊσμός), η μη τήρηση του νόμιμου συστατικού τύπου (ΑΚ 159), η αντίθεση της δικαιοπραξίας στο νόμο (ΑΚ 174) ή στα χρηστά ήθη (ΑΚ 178,179).
Είδη ακυρότητας
Η ακυρότητα διακρίνεται σε αρχική που υπάρχει ήδη κατά την κατάρτιση της δικαιοπραξίας και σε επιγενόμενη που επέρχεται εκ των υστέρων μετά την κατάρτιση της δικαιοπραξίας. Διακρίνεται επίσης σε απόλυτη ακυρότητα όταν παραβιάζεται διάταξη που έχει τεθεί προς εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος, ισχύει υπέρ και κατά παντός, λαμβάνεται υπόψη αυτεπάγγελτα από το δικαστήριο και είναι οριστική και αθεράπευτη καθώς και σε σχετική ακυρότητα στην περίπτωση παραβάσεως διάταξης που έχει τεθεί προς προστασία ορισμένων μόνο προσώπων και όπως και στην απόλυτη ακυρότητα δεν λαμβάνεται υπόψη αυτεπάγγελτα και μπορεί να θεραπευτεί με τη μορφή παραιτήσεως από το δικαίωμα επικλήσεως των δικαιουμένων προσώπων. Σημαντική τέλος είναι η διάκριση της ακυρότητας σε ολική και μερική. Η ολική αφορά το σύνολο του περιεχομένου της δικαιοπραξίας ενώ η μερική ακυρότητα αφορά μόνο μέρος του περιεχομένου της δικαιοπραξίας. Το λοιπό δε μέρος είναι έγκυρο.
Η δικαιοπραξία ως πράξη που θέτει ένα ατομικό και συγκεκριμένο κανόνα δικαίου μέσω μίας ή περισσοτέρων δηλώσεων βουλήσεως, προκειμένου να είναι υποστατή, θα πρέπει να συντρέχουν σε αυτή όλα τα ουσιώδη στοιχεία που θέτει ο νόμος ώστε να είναι νομικά υπαρκτή και ισχυρή. Άρα μια άκυρη δικαιοπραξία είναι μία υπόστατη δικαιοπραξία ανίσχυρη και ανενεργός. Στην άκυρη δικαιοπραξία δεν συντρέχει όρος του κύρους και μάλιστα, τέτοιος η συνδρομή του οποίου είναι απαραίτητη για το κύρος και άρα την ενέργεια της δικαιοπραξίας. Κατά την ΑΚ 180 "Η άκυρη δικαιοπραξία θεωρείται σαν να μην έγινε". Όπως η ανυπόστατη έτσι και η άκυρη δικαιοπραξία αν και υποστατή δεν παράγει έννομες συνέπειες δικαιοπρακτικές. Προέρχεται αυτόματα εκ του νόμου χωρίς να απαιτείται καμία ενέργεια των μερών ή του δικαστηρίου η ακυρότητα και δύναται μόνο η έγερση αναγνωριστικής αγωγής του Κωδ Πολ Δικ 70 και όχι και η αγωγή για κήρυξη της ακυρότητας.
Λόγοι ακυρότητας
Οι λόγοι της ακυρότητας είναι πολλοί και ανάγονται σε ελλείψεις όρων του κύρους της δικαιοπραξίας. Τέτοιοι είναι πχ η ανικανότητα για δικαιοπραξία (ΑΚ 128 επ.), τα ελαττώματα της δήλωσης βουλήσεως (εικονικότητα ΑΚ 138, αστεϊσμός), η μη τήρηση του νόμιμου συστατικού τύπου (ΑΚ 159), η αντίθεση της δικαιοπραξίας στο νόμο (ΑΚ 174) ή στα χρηστά ήθη (ΑΚ 178,179).
Είδη ακυρότητας
Η ακυρότητα διακρίνεται σε αρχική που υπάρχει ήδη κατά την κατάρτιση της δικαιοπραξίας και σε επιγενόμενη που επέρχεται εκ των υστέρων μετά την κατάρτιση της δικαιοπραξίας. Διακρίνεται επίσης σε απόλυτη ακυρότητα όταν παραβιάζεται διάταξη που έχει τεθεί προς εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος, ισχύει υπέρ και κατά παντός, λαμβάνεται υπόψη αυτεπάγγελτα από το δικαστήριο και είναι οριστική και αθεράπευτη καθώς και σε σχετική ακυρότητα στην περίπτωση παραβάσεως διάταξης που έχει τεθεί προς προστασία ορισμένων μόνο προσώπων και όπως και στην απόλυτη ακυρότητα δεν λαμβάνεται υπόψη αυτεπάγγελτα και μπορεί να θεραπευτεί με τη μορφή παραιτήσεως από το δικαίωμα επικλήσεως των δικαιουμένων προσώπων. Σημαντική τέλος είναι η διάκριση της ακυρότητας σε ολική και μερική. Η ολική αφορά το σύνολο του περιεχομένου της δικαιοπραξίας ενώ η μερική ακυρότητα αφορά μόνο μέρος του περιεχομένου της δικαιοπραξίας. Το λοιπό δε μέρος είναι έγκυρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου