ΑΣΕ ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΑΙ ΠΙΑΣΕ.... ΤΟ ΠΟΙΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ!

Ο ανηψιός Α ρίχνει στο τσάι του πλούσιου θείου του Θ 10 γραμμάρια δηλητήριο, το οποίο είναι θανατηφόρο από τα 8 γραμμάρια και πάνω με σκοπό να τον κληρονομήσει.

Του το σερβίρει μαζί με το γλυκό η υπηρέτρια Υ, η οποία Υ με δική της πρωτοβουλία έχει τοποθετήσει  την ίδια δόση δηλητηρίου γιατί δεν αντέχει τον χαρακτήρα του Θ.

Ο Θ πίνει το τσάι, τρώει το γλυκό και πεθαίνει. 

(α) Θα τιμωρηθούν οι Α και Υ για τετελεσμένη ανθρωποκτονία;

(β) Θα άλλαζε η απάντηση αν ο ανηψιός Α και η υπηρέτρια Υ έριχναν 4 γραμμάρια ο καθένας;

Απάντηση (α) :

Αρχικά, φαίνεται σαν να μην έχουμε αιτιώδη σύνδεσμο, αλλά σύμφωνα με τη θεωρία των ισοδυνάμου των όρων υπάρχει αιτιώδης σύνδεσμος μεταξύ συμπεριφοράς Υ και Α προς τον Β.

Σύμφωνα με τη θεωρία του ισοδυνάμου των όρων, θέτουμε το ερώτημα, αν το περιστατικό αυτό δεν είχε πραγματωθεί, θα είχε επέλθει το αποτέλεσμα;

Μια συμπεριφορά είναι όρος του αποτελέσματος, αν το αποτέλεσμα θα επήρχετο έτσι και αλλιώς αλλά υπό διαφορετικές περιστάσεις τόπου, χρόνου και επί τη βάσει άλλων περιστατικών.

Εν προκειμένω, για να οφείλεται ένα αποτέλεσμα στη συμπεριφορά του δράστη δεν αρκεί να υπάρχει αιτιότητα ανάμεσα στη συμπεριφορά του δράστη και στο αποτέλεσμα, πρέπει και το αποτέλεσμα να είναι απόρροια της επικίνδυνης συμπεριφοράς του δράστη.

Στο πρακτικό μας, αν υποθέσουμε ελλείπουσα τη συμπεριφορά του Α, ο θάνατος του Θ θα επέλθει ως αποτέλεσμα της άδικης συμπεριφοράς της Υ και αντίθετα, αν υποθέσουμε ελλείπουσα τη συμπεριφορά της Υ, ο θάνατος του Θ θα επέλθει ως αποτέλεσμα της άδικης συμπεριφοράς του Α. Επομένως, γίνεται λόγος περί υπαλλακτικής αιτιότητας διότι συρρέουν πλείονες όροι, εκ των οποίων ο καθένας μόνος του μπορεί να προκαλέσει αυτοτελώς το αποτέλεσμα.

Συνεπώς, υπάρχει τετελεσμένη ανθρωποκτονία και οι πράττοντες Α και Υ πράττουν χωρίς συναπόφαση και κοινό δόλο ως παραυτουργοί (45 ΠΚ). Επομένως, θα τιμωρηθούν για το έγκλημα της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως κατά παραυτουργία (299 παρ. 1, 45 ΠΚ) εις βάρος του Θ.

Απάντηση (β):

Μερικές φορές είναι δύσκολο να αποδειχθεί η αιτιότητα μεταξύ συμπεριφοράς και αποτελέσματος. Στην προκειμένη περίπτωση οι Α και Υ ενεργώντας αυτοτελώς χορηγούν δηλητήριο στον Θ ο οποίος και πεθαίνει, όμως επειδή δεν είναι δυνατό να διαπιστωθεί ποιανού η ποσότητα ήταν εκείνη που έφερε το θανατηφόρο αποτέλεσμα, θα καταλογιστεί στον καθένα ο κίνδυνος που προκάλεσε και θα τιμωρηθούν αμφότεροι για απρόσφορη απόπειρα του ίδιου εγκλήματος (299 παρ. 1, 43 παρ. 1, 45 ΠΚ).

ΚΑΤΕΒΑΣΕ ΤΟ ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΕΔΩ