ΠΡΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ_ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΒΟΥΛΗΣ (αν ξέρετε θεωρία, δεν φοβάστε τίποτα)

ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΔΙΑΛΥΣΗ ΒΟΥΛΗΣ_ΠτΔ:

Η κυβέρνηση, που έχει λάβει την εμπιστοσύνη της βουλής, προτείνει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαλύσει τη βουλή λόγω κρίσιμου εθνικού ζητήματος εξαιρετικής σημασίας.

Ερωτάται:

Δύναται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να αρνηθεί να διαλύσει τη βουλή;

Κατά τις διατάξεις του άρθρου 50 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει άλλες αρμοδιότητες παρά μόνο όσες του απονέμουν ρητά το Σύνταγμα και οι νόμοι που είναι σύμφωνοι με αυτό.

Σύμφωνα με το άρθρο 41 παρ. 2 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να διαλύσει τη βουλή ύστερα από πρόταση της κυβέρνησης που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης,  για ανανέωση λαϊκής εντολής προκειμένου να αντιμετωπιστεί κρίσιμο εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας.

Την πρωτοβουλία αυτή την έχει μόνο η κυβέρνηση που έχει λάβει ψήφο εμπιστοσύνης και όχι η κυβέρνηση που δεν έχει λάβει, ούτε η κυβέρνηση που καταψηφίστηκε στη βουλή ούτε η κυβέρνηση κατά της οποίας εκκρεμεί πρόταση δυσπιστίας.

Το κρίσιμο εθνικό ζήτημα εξαιρετικής σημασίας που επικαλείται η κυβέρνηση ελέγχεται μόνο πολιτικά από το λαό με την ψήφο του. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν το ελέγχει και δεν μπορεί να αρνηθεί την υπογραφή του διατάγματος.  Ούτε έλεγχος με αίτηση ακυρώσεως είναι δυνατός γιατί η διάλυση της βουλής αποτελεί κυβερνητική πράξη.

Η διάλυση της βουλής με κυβερνητική πρόταση αποτελεί πράξη του Προέδρου της Δημοκρατίας την οποία εκτελεί ως σύνθετο όργανο και μόνο με τη σύμπραξη υπουργού. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μπορεί να ελέγξει τη νομιμότητα και τη σκοπιμότητα του προεδρικού διατάγματος όμως δεν μπορεί να αρνηθεί να διαλύσει τη βουλή καθώς έχει δέσμια αρμοδιότητα από το Σύνταγμα, σύμφωνα με τον κανόνα της υπουργικής προσυπογραφής (άρθρο 35) να υπογράψει.

Αν ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν δεχθεί το εθνικό θέμα εξαιρετικής σημασίας που κάθε φορά επικαλείται η κυβέρνηση, αυτή πάλι μπορεί να διαλύσει τη βουλή με παραίτησή της (περίπτωση Μητσοτάκη που έμεινε με 150 βουλευτές).

Μάλιστα, ήδη με την πρώτη διάλυση της βουλής το 1977 υπό το ισχύον Σύνταγμα, διαμορφώθηκε πρακτική συνθήκη του πολιτεύματος κατά την οποία η κυβέρνηση (στην πράξη ο πρωθυπουργός) μπορεί οποτεδήποτε να προκαλέσει διάλυση της βουλής με προεδρικό διάταγμα.

Τέλος, το Σύνταγμα ορίζει ότι αποκλείεται η διάλυση της νέας βουλής για το ίδιο θέμα. Μπορεί όμως να διαλυθεί η μεθεπόμενη βουλή για το ίδιο θέμα και η διάλυση της νέας με άλλο.